Een vrije, natuurlijke ademhaling bestaat uit een ritmisch, golvende beweging waarbij borstkas, flanken, middenrif, en rug mee bewegen. De adem dringt tot diep in de buik door, en de vibratie van de inademing is zelfs tot in het bekken voelbaar. De uitademing is een natuurlijke, inspanningsloze reactie die spontaan op de inademing volgt (je hoeft er dus niets voor te doen!). Het natuurlijke ademproces is als het ware een intense en liefdevolle massage van je hele romp, je ingewanden en je hele wezen. Om dit natuurlijke ritme te bereiken dien je laagje voor laagje een ‘af’voedingsproces aan te gaan. Opvoeding -en socio/culturele factoren-leren je om je kunstmatig zo te gedragen dat je liefde en goedkeuring ontvangt, en om gedrag te vermijden dat verlies van liefde en goedkeuring zou kunnen veroorzaken. Bij elke aanpassing van ons Zelf blokkeerde er echter eveneens een stukje van de vrije energiestroming in ons lichaam en knepen we een stukje van onze vrije ademhaling af. Beetje bij beetje creëerden we een harnas, dat ons enigszins beschermde tegen kwetsures, maar ook de liefde buitensloot. We leerden te over-leven en vergaten om zuurstof te geven aan ons Leven.
Met onze inademing strelen we ons hart en zetten zo ons lichaam aan om zich te openen voor alle gevoelswaarwordingen. Van hieruit vloeit de energie verder naar beneden, naar onze buik toe. Hier verteren we de werkelijkheid die we in ons opnemen (welke voedingswaarde heeft de werkelijkheid die jij in je opneemt?). Vervolgens kunnen we de gevoelservaring uit onze buik d.m.v. onze uitademing, naar boven brengen en loslaten doorheen onze expressiekanalen (de stem, gelaatsuitdrukking, armen en handen). De adem is het voertuig waarmee onze emoties zich doorheen ons lichaam kunnen bewegen. Elk gevoel correspondeert met een specifiek ademritme: we zuchten uit wanhoop, ademloos kijken we naar een thriller om dan een zucht van verlichting te slaken, angst snoert ons de keel dicht...
De natuurlijke weg van een emotie bestaat erin, om na het doorvoelen ervan, er expressie aan te geven. Hierbij kunnen we (leren) kiezen uit een breed scala van uitdrukkingsmogelijkheden (kunst, dansen e.d. kunnen hier ook bij gerekend worden). Die gemoedsbeweging kan op twee manieren worden belemmerd: door niet te diep te ademen en zo niet te diep te doorvoelen, of, door niet geheel uit te ademen en zo de expressie van het gevoel te blokkeren. In beide gevallen houden we iets vast; de beweging is gestoord en de cirkel is niet rond. Veel mensen 'bevriezen' de functie van het middenrif en gaan meer met de borst ademen om zo angst, agressie, of sexuele gevoelens in te houden. De borst-ademhaling is echter eveneens voor veel mensen problematisch. Als we iets te vaak op ons hart werden getrapt, gekwetst werden; dan blokkeren we met onze ademhaling dit gebied om ons te wapenen tegen nieuw verwachte kwetsures en om ons af te schermen tegen de pijn en het verdriet die in dit gebied opgeslagen liggen.
Volwassenheid impliceert meesterschap over emoties. We kunnen er op bepaalde momenten voor kiezen om emoties te uiten; op andere momenten om ze niet te uiten. We zijn geen slaaf van onze emoties. Overdreven beheersing heeft echter het tegenovergestelde resultaat: hoe meer controle we over onze emoties trachten te verwerven, hoe meer we er de controle over verliezen. Uiteindelijk vallen we dan toch ten prooi aan wat we zo hardnekkig probeerden te vermijden (vb. de fatale woede-uitbarsting). Het is echter niet aanbevolen om je vanaf nu voor te nemen echt kwaad te worden op de eerste die je boosmaakt. De ongelukkige krijgt een lading van opgekropte boosheid over zich heen die helemaal buiten verhouding is met wat er gebeurde. Een wijsheid van Aristoteles:
Zowel adem- als lichaamswerk voorzien in een veilige situatie om de opgekropte lading van verdrongen gevoelens te ontmantelen.
Als voornaamste techniek gebruikt men bij Rebirthing de 'verbonden ademhaling'. Hierbij rijgt men in- en uit, in-en uit... in een ademhalingscirkel aan elkaar vast. De pauzemomenten tussen uit/in/uit... worden dermate klein dat ze nauwelijks nog waarneembaar zijn. Het ademproces geschiedt in een cirkelvorm zonder begin- of eindpunt. De uitademing gebeurt hierbij spanningsloos en spontaan. Emotioneel maken we dus door deze bewuste verbonden ademhaling de cirkel rond, waarbij we een uitnodiging sturen aan onze geblokkeerde emoties om los te laten. Bedoeling hierbij is lichamelijk te ervaren, dat emoties slechts een golf van energie zijn, waardoor we ons even kunnen laten overspoelen. Door te blijven ademen tijdens de gevoelsexpressie leren we echter dat de zee niet alleen uit golven bestaat. Een zee zonder golven is echter niet alleen saai, vlak en rimpelloos; maar tevens onbetrouwbaar (de stilte voor de storm; in de diepe wateren broedt er iets...). De golven verlenen de zee haar kracht en spontaniteit.
Hyperventilatie betekent "over"-ademen. Fysiologisch bestaat het ademproces uit de opname van zuurstof en de afgifte van koolzuurgas. Zuurstof kan je onbeperkt en overvloedig aan je lichaam schenken; ademen we echter teveel koolzuurgas uit (in verhouding met de hoeveelheid ingeademde hoeveelheid zuurstof) dan verandert de zuurtegraad van het lichaam (alkalose), wat krampen (tetani) en prikkelingen kan doen ontstaan. Wanneer iemand snel, intensief en krampachtig (uit)ademt, kan dit leiden tot verschijnselen van o.a. benauwdheid, duizelingen, opgewondenheid- wat uiteraard gepaard gaat met grote angst. Dit angstgevoel versterkt opnieuw de intense, snelle en krampachtige ademhaling en met raakt gevangen in een versterkende vicieuze cirkel.
In rusttoestand is ons natuurlijk ademritme rustig; het verhoogt bij inspanningen en bij het verwerken van emoties. Bij hyperventilatie zorgen (onbewuste) onverwerkte gevoelens voor een (onbewust) over-ademen in rusttoestand. Daar de onverwerkte gevoelens niet bewust ervaren worden lijkt het dikwijls of de situaties die de gevoelens veroorzaken niet aan elkaar te rijmen vallen, wat nog meer angst en paniek kan veroorzaken (wat overkomt mij toch allemaal?). Het plastic zakje (men ademt koolzuurgas uit in het zakje, en ademt dit dan opnieuw in) is wel een hulpmiddeltje, maar geen oplossing. Rebirthing is heel effectief bij hyperventilatie. Indien men voldoende gemotiveerd is om de angst om te ademen onder ogen te zien, kunnen de symptomen reeds na enkele sessies totaal verdwenen zijn. Tijdens rebirthingsessies treden er soms verschijnselen op die quasi overeenstemmen met een hyperventilatie-aanval (men spreekt van 'hyperventilatiesyndroom'); deze verschijnselen (kramp van vingers, handen, mond...) ontstaan enkel als men er niet in slaagt om zijn uitademing spontaan te laten gebeuren. Wanneer men opnieuw focust op een gelijkmatig ademritme verdwijnen de verschijnselen spontaan.